~WYMIAR~

Obudził mnie mój sen

Kazał mi wstać

Więc wyszłam na pole drogą wąską.

Widziałam tęcze - jej koniec,

Szlam więc uparcie do złotego garnka.

Spotkałam motyle, robaki i ludzi.

Czyhały na mnie potwory

Ma aura ich odstraszała

Rozpłyńcie się – nakazała.

Zmotywowana jak nigdy

Opuściłam bezpieczną drogę

I weszłam w krainę cieni.

Szedł raz on za mną

Często mnie wyprzedzał.

Był mocny,  większy lecz szary bez blasku.

Zanim się zorientowałam szarość zabrała czerń otchłani.

Idę w stronę światła…

Czerwony punkt stuka -  puka,  przyspiesza -  zwalnia.

Mięsień -  poczułam wchodząc  na niego.

Komora mieszała uczucia.

Cienie, duchy, znam tą twarz

Kochanek mój zapomniany.

Ciernie – kłują mnie w stopy.

Przyspieszam. Róże. Wszędzie róż płatki.

Bezcenny widok.  Bosa stopa, czerwień róż, biel sukienki.

Jest i on i ono tam było.

Cień, ciemno, zimno.

Błękit, złoto w oddali…

Biegnę. Wiatr mi pomaga

Unosi me ciało nad ziemią

Widzę ptaki, drzewa…

Jestem wolna.

Spadam, ciemno, cienie i nagle...

Idę wąską ścieżką

Widzę tęcze

Nad nią skaczą barany jeden, drugi i trzeci.

Idź już spać – rzekł sen.

Więc zasnęłam.

Jolanta